Soms bevindt het belangrijkste nieuws zich zo maar opeens op de laatste pagina van de krant. Zo ook afgelopen zaterdag in TROUW. Twee wonderschone stukken met als verbindend element het vaderschap.
In het eerste stuk beschrijft Ric Elias de inzichten die hij opdeed toen zijn vliegtuig op 15 januari 2009 een noodlanding maakte in de Hudson bij New York. Terwijl het toestel met werkloze motoren in volle vaart richting de Hudson naar beneden stortte en Elias zijn laatste seconden telde, realiseerde hij zich opeens waar het echt om gaat in het leven. Hij leerde drie dingen. Ten eerste: Dat hij niets meer wilde uitstellen in zijn leven. Ten tweede: Dat hij alle negatieve energie uit zijn leven wilde bannen. En ten derde: Dat hij zijn kinderen wilde zien opgroeien. Later besefte hij: 'Het aller-, allerbelangrijkst, het enige doel dat ik in mijn leven heb, is een goede vader zijn.' Gelukkig overleefden alle 155 inzittenden van US Airways de noodlanding en kon Elias zijn verhaal navertellen in een TED-lezing dit voorjaar in Californië.
Het stuk sluit bijna naadloos aan bij de wijze Nelleke Noordervliet die de branden in Londen en Birmingham in verband brengt met afwezige vaders. Jongens, zo schrijft zij, hebben een goed voorbeeld nodig in een periode waarin ze hun mannelijke eigenschappen ontwikkelen en beproeven. De vader als leidsman, wetgever en aanbieder van structuur. Zowel letterlijk, in de vorm van een betrokken vader als figuurlijk in de vorm van een betrokken maatschappij. Het is de afwezigheid hiervan die jonge mannen er uiteindelijk toe drijft hun kracht en drift op een ongecontroleerde manier tot uitdrukking te brengen en over te gaan tot geweld.
In Zweden lijken de rellen zoals die zich in Engeland voordoen ondenkbaar. De uitmuntende afgemeten zorg van vadertje Staat creëert hier vooral volgzame gehoorzame maar ook tamelijk willoze burgers. Het behoedt het land voor excessen zoals in Engeland maar is het ideaal? Mwaah....Een beetje meer vuur mag ook wel. Bovendien zijn de biologische vaders vooral bezig met luiers verschonen en samen wandelen achter een kinderwagen in plaats van dat ze jongens in de cruciale periode van 11 tot 18 bijstaan in het vormen van hun mannelijkheid. In die periode zijn ze waarschijnlijk nog minder aanwezig dan Engelse vaders. Niet alleen omdat ze werken maar ook omdat de feministische beweging uitgesproken mannelijkheid heeft weggepoetst. Je treft het alleen nog aan onder een handjevol vikingen van 65+ en de allochtone Assyrische bevolking. De gebogen schouders, freaky kapsels en volgepiercte gezichten van veel tienerjongens in Zweden kunnen dan ook opgevat worden als de stille naar binnen gerichte variant van het geweld in Engeland.
Sinds kort wonen we niet meer in Zweden maar zijn we weer terug in Nederland. En hoe zeer ik ons leven in de vrije natuur ook mis, ik ben blij dat we als gezin weer één geheel vormen en dat Zeno weer meer tijd met onze oudste zoon kan doorbrengen. Want wat ik ook doe, als ouder ben ik voor hem het afgelopen jaar onherroepelijk van mijn voetstuk afgevallen. Jongens die een man moeten worden, hebben hun vader, of in ieder geval een mannelijk rolmodel nodig. Daarbij kunnen ze hun moeder slecht gebruiken. Iets wat mij keer op keer in klare taal te verstaan wordt gegeven. Zo bracht ik een paar maanden geleden een spijkerbroek uit Nederland voor mijn zoon mee die hij direct boos in een hoek smeet. 'Belachelijke broek en superlelijke kleur!' Toen Zeno een week later precies dezelfde broek meenam, klonk het opgewekt: 'Hee bedankt pap, mooie broek!'
Na jarenlang een symbiotische eenheid gevormd te hebben met mijn oudste zoon, vallen mij nu slechts nog opgetrokken wenkbrauwen en afkeurende geluiden ten deel. De details van het leven zoals het drinken van biologische melk of op tijd naar bed gaan zullen hem een zorg zijn. Zich een weg banen door de jungle van de gevaarlijke buitenwereld wil hij. Van zijn vader wil hij leren hoe hij moet jagen en hoe hij de gevaren op zijn weg moet tackelen. Dat doet hij nu en ik zie hoe mijn zoon zijn schouders recht, trots uit zijn ogen kijkt en weer straalt. Weliswaar leert zijn vader hem niet jagen op bizons maar op een rugbybal en tackelen ze mensen in plaats van dat ze slangen doden. Maar dat zijn slechts details.
In het eerste stuk beschrijft Ric Elias de inzichten die hij opdeed toen zijn vliegtuig op 15 januari 2009 een noodlanding maakte in de Hudson bij New York. Terwijl het toestel met werkloze motoren in volle vaart richting de Hudson naar beneden stortte en Elias zijn laatste seconden telde, realiseerde hij zich opeens waar het echt om gaat in het leven. Hij leerde drie dingen. Ten eerste: Dat hij niets meer wilde uitstellen in zijn leven. Ten tweede: Dat hij alle negatieve energie uit zijn leven wilde bannen. En ten derde: Dat hij zijn kinderen wilde zien opgroeien. Later besefte hij: 'Het aller-, allerbelangrijkst, het enige doel dat ik in mijn leven heb, is een goede vader zijn.' Gelukkig overleefden alle 155 inzittenden van US Airways de noodlanding en kon Elias zijn verhaal navertellen in een TED-lezing dit voorjaar in Californië.
Het stuk sluit bijna naadloos aan bij de wijze Nelleke Noordervliet die de branden in Londen en Birmingham in verband brengt met afwezige vaders. Jongens, zo schrijft zij, hebben een goed voorbeeld nodig in een periode waarin ze hun mannelijke eigenschappen ontwikkelen en beproeven. De vader als leidsman, wetgever en aanbieder van structuur. Zowel letterlijk, in de vorm van een betrokken vader als figuurlijk in de vorm van een betrokken maatschappij. Het is de afwezigheid hiervan die jonge mannen er uiteindelijk toe drijft hun kracht en drift op een ongecontroleerde manier tot uitdrukking te brengen en over te gaan tot geweld.
In Zweden lijken de rellen zoals die zich in Engeland voordoen ondenkbaar. De uitmuntende afgemeten zorg van vadertje Staat creëert hier vooral volgzame gehoorzame maar ook tamelijk willoze burgers. Het behoedt het land voor excessen zoals in Engeland maar is het ideaal? Mwaah....Een beetje meer vuur mag ook wel. Bovendien zijn de biologische vaders vooral bezig met luiers verschonen en samen wandelen achter een kinderwagen in plaats van dat ze jongens in de cruciale periode van 11 tot 18 bijstaan in het vormen van hun mannelijkheid. In die periode zijn ze waarschijnlijk nog minder aanwezig dan Engelse vaders. Niet alleen omdat ze werken maar ook omdat de feministische beweging uitgesproken mannelijkheid heeft weggepoetst. Je treft het alleen nog aan onder een handjevol vikingen van 65+ en de allochtone Assyrische bevolking. De gebogen schouders, freaky kapsels en volgepiercte gezichten van veel tienerjongens in Zweden kunnen dan ook opgevat worden als de stille naar binnen gerichte variant van het geweld in Engeland.
Sinds kort wonen we niet meer in Zweden maar zijn we weer terug in Nederland. En hoe zeer ik ons leven in de vrije natuur ook mis, ik ben blij dat we als gezin weer één geheel vormen en dat Zeno weer meer tijd met onze oudste zoon kan doorbrengen. Want wat ik ook doe, als ouder ben ik voor hem het afgelopen jaar onherroepelijk van mijn voetstuk afgevallen. Jongens die een man moeten worden, hebben hun vader, of in ieder geval een mannelijk rolmodel nodig. Daarbij kunnen ze hun moeder slecht gebruiken. Iets wat mij keer op keer in klare taal te verstaan wordt gegeven. Zo bracht ik een paar maanden geleden een spijkerbroek uit Nederland voor mijn zoon mee die hij direct boos in een hoek smeet. 'Belachelijke broek en superlelijke kleur!' Toen Zeno een week later precies dezelfde broek meenam, klonk het opgewekt: 'Hee bedankt pap, mooie broek!'
Na jarenlang een symbiotische eenheid gevormd te hebben met mijn oudste zoon, vallen mij nu slechts nog opgetrokken wenkbrauwen en afkeurende geluiden ten deel. De details van het leven zoals het drinken van biologische melk of op tijd naar bed gaan zullen hem een zorg zijn. Zich een weg banen door de jungle van de gevaarlijke buitenwereld wil hij. Van zijn vader wil hij leren hoe hij moet jagen en hoe hij de gevaren op zijn weg moet tackelen. Dat doet hij nu en ik zie hoe mijn zoon zijn schouders recht, trots uit zijn ogen kijkt en weer straalt. Weliswaar leert zijn vader hem niet jagen op bizons maar op een rugbybal en tackelen ze mensen in plaats van dat ze slangen doden. Maar dat zijn slechts details.
Mooi verhaal Wendy!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Noortje