Hoe en waarom ik in Zweden stralingsactivist werd

Deze doos van draadgaas is nou wat je noemt een 'smart solution' die bescherming biedt tegen hoogfrequente straling van je wifirouter zonder signaalverlies. Het neemt 95% van de straling weg.

De meeste mensen hebben geen flauw idee hoeveel straling een wifi router afgeeft en wat dat te betekenen heeft. Anderhalf jaar terug was ik ook een volkomen leek op dit gebied. Maar toen mijn oudste twee zonen vorig jaar terug opgewonden uit school kwamen met een glimmend draadloos Mac-airtje onder de arm, ging er een alarmbelletje af. Mijn kerngezonde jongens werden door de Zweedse staat gedwongen vanaf dat moment al hun schoolwerk te doen op deze draadloze apparaten. Milieubewust beleid, zei men. Dat spaarde een hoop papier uit. 

Los van de pedagogische en sociaal-emotionele  bezwaren die ik had ten aanzien van kinderen veel met beeldschermen laten werken, maakte ik me vooral ongerust over de gezondheidsrisico's.. Ik wist dat er onderzoek bestond dat aantoont dat radiogolven van draadloze techniek schadelijk zijn maar had me daar nooit al te druk over gemaakt. In Nederland hadden we thuis voor de zekerheid nog bekabeld internet en op school maakten de kinderen incidenteel gebruik van draadloos internet. Mobieltjes vond ik een lastig punt. Zelf ben ik er nooit aan begonnen. Ja ik heb het een keer of twee geprobeerd, het is namelijk best handig als je in de Zweedse bush-bush vast zit in de sneeuw, maar toen ik merkte dat ik een half uur hoofdpijn overhield aan een gesprekje in de auto, heb ik mijn pogingen gestaakt en mijn mobielen in een la gesmeten en er nooit meer aandacht aan besteed. 

Voor mijn kinderen wilde ik eigenlijk geen mobieltjes vanuit een voorzichtigheidsprincipe maar de oudsten en mijn man vonden dat ik hen daarmee sociaal isoleerde. Mwah ja dat is in deze tijd natuurlijk ook bijna zo. Maar ik ervoer dat argument ook als een vorm van groepsdwang , waarbij iedereen een mobiel koopt omdat de rest het ook doet. Hoe dan ook, uiteindelijk resulteerde het in een halfslachtig compromis waarbij ze wel mobieltjes hadden maar er nooit op mochten behalve als het niet anders kon. Met het gevolg dat ze er thuis in elk geval niet op zaten. Nu we in Zweden woonden, bleek er opeens in de wijde omtrek (tot in een straal van 100 km) geen school te vinden zonder zilveren Appletjes of waar nog bekabeld internet was.

Waar ik mijn innerlijke onrust over draadloze techniek tot nu toe nog onder het vloerkleed had kunnen schuiven was er nu geen andere optie dan het gevaar recht in de ogen kijken.  Als de overheid mij dwong mijn kinderen minstens 30 uur per week bloot te stellen aan draadloze techniek, had ik als ouder geen andere keuze dan er in te duiken. Mijzelf te leren wat het precies betekent om uren achtereen in de Wifi en achter zo'n apparaat van wijllen Steve Jobbs te zitten. De man die zijn eigen 3 kinderen overigens verbood om te gaan met draadloze techniek en ze daarom naar een Vrije School stuurde zoals zo veel Silicon valley engineers doen, maar dat terzijde. 

 Mijn belangrijkste taak is het voeden en koesteren van het het leven dat ik gedragen en gegeven heb. Zo eenvoudig is mijn missie op aarde.  Alles, ook mijn zogeheten carriere staat in het teken daarvan. Zodra ik ook maar een vermoeden krijg dat dat leven bedreigd wordt, volgt er vanuit een diepe primaire oer-reflex een reactie. In mijn geval is dat nooit een vlucht reactie maar een frontale vecht aanval. Dat heb ik gedaan toen verloskundigen mij dwongen tegen de zwaartekracht in te baren, dat deed ik toen artsen en consultatiebureau mij dwongen mijn kinderen te vaccineren, anderen mij ervan wilden overtuigen dat ik wel lang genoeg borstvoeding gegeven had en dat doe ik weer nu de staat mij dwingt mijn kinderen bloot te stellen aan een techniek die bewezen schadelijke effecten met zich meebrengt. Ik zou tot op de bodem uitspitten en uitzoeken wat deze drastische wijziging in ons leven voor de gezondheid van mijn kinderen betekende. Zodat ik maatregelen kon nemen. Dat leek mij wel het minste wat ik als moeder kon doen. 

Geloof mij, als er iemand was op dat moment die gerustgesteld wilde worden door de wetenschap, was ik het wel.  Ik was in paniek, had slapeloze nachten. En dat terwijl we net verhuisd waren. Ik wilde niets liever dan rust in de tent en stond meer dan open voor overheidsinstanties die beweerden dat er geen enkel risico verbonden was aan het gebruik van draadloze techniek. Maar al vrij snel zag ik dat er iets niet klopte. Zowel Nederlandse als Zweedse overheidsorganen die voorlichting geven over radiogolven zijn heel stellig in de volgende bewering: ' Er is geen enkele wetenschappelijke grond op basis waarvan we ongerust hoeven te zijn over de gezondheidsrisico's van draadloze techniek' .

Waarom beweerden ze dat? Het klopte niet met het speurwerk dat ik zelf gedaan had. Er waren wereldwijd honderden wetenschappers die al sinds de vroege jaren 90 waarschuwden voor draadloze techniek en duizenden wetenschappelijke rapporten. Hoe was het mogelijk dat de overheidsorganen deze kritische rapporten van gerenommeerde wetenschappers aan gerenommeerde instituten niet meenamen in hun beoordeling? Alleen al dat feit is ongelofelijk verdacht. Waarom verzwijgen overheidsinstanties de waarheid? Ik groef verder en zag hoe hoe veel geld staten verdienden met het verkopen van hun luchtruim aan de Telecomindustrie. Hoe economieën financieel opbloeiden door hun mobiele industrie. Ik zag hoe het binnen de grote internationale adviesorganen met betrekking tot straling en gezondheid wemelde van de belangenverstrengeling. Topmannen die voor de staat werken maar ook in het bestuur van een Telecom-gigant zitten. Maar waarom lazen we hier dan niets over in de media? Ook die vraag werd beantwoord toen ik zag dat Telia een journalist aanstelde bij de Zweedse krant Aftonbladet en NRC tegenwoordig een speciaal Tech katern heeft (NRCQ) vol Telecom-reclame. Het katern onderscheidt zich qua opmaak niet van de rest van de krant. Slechts het woordje 'partnercontent' gevolgd door de naam van de sponsor 'Deloitte' verraadt dat het hier om reclame gaat en niet om journalistieke inhoud. De nietsvermoedende lezer wordt op slinkse wijze geindoctrineerd doordat haar of zijn gerespecteerde krant alleen nog maar jubelt over draadloze techniek terwijl het de kritische wetenschapsresultaten negeert uit angst om sponsorgelden te verliezen.

Naarmate ik meer las groeide mijn onrust. Als vrouwtjesratten die een kwartier per dag in de buikstreek bestraald worden met een signaal van een mobiele telefoon al na twee weken nog maar de helft van al hun eitjes overhebben, wat gebeurt er dan met mijn kinderen als zij een jaar in de straling zitten? Het liefste wilde ik mijn kinderen direct uit het klaslokaal sleuren om ze thuisonderwijs te geven maar dan was ik strafbaar omdat thuisonderwijs in Zweden illegaal is.  Aan een doorgedraaide moeder in de gevangenis hadden mijn vier kinderen nu ook niets. Of wel? Mijn gevoel was eigenlijk dat het het risico wel waard was. Dat ik best op mijn hysterie af kon gaan, dat heeft mij eigenlijk alleen maar goede dingen opgeleverd. Toch wist mijn man mij ervan te overtuigen dat ik beter het hoofd koel kon houden om mijn hysterie om te zetten in heldere vervolgstappen. Want ja, dat wordt in deze door mannen gedomineerde wereld nog altijd beter gewaardeerd, zelfs in Zweden.

Ik weet niet zeker of ik mijzelf daarmee verloochende maar ik prentte mijzelf in dat mijn kinderen een beetje schade wel zouden overleven, wat niet voorkwam dat ik geregeld badend in het zweet wakker werd uit gierende paniek, onmacht en een allesverzengende woede op die gewetensloze gready smart bastards uit Silicon valley en de laffe confrontatie-vermijdende Zweedse rektoren en docenten die alleen maar met het vingertje naar elkaar wezen: 'Ja het is heel vervelend maar dit is niet mijn verantwoordelijkheid'. Hoe was het mogelijk dat deze mensen het leven dat ik met zo veel zorg en aandacht omkleed had in al hun onwetendheid aantastten? Grrrrr ik lustte ze allemaal rauw die laffaards!

Na een jaar van lezen, lezen, lezen overzag ik het hele web van leugens dat gesponnen was tussen de slimme jongens van de Silicon-valley en de Ziggo, Eneco en Telia jongens die ons laten geloven niet zonder onze smart-phones, wifi-routers en smart-meters te kunnen. Ik had mijzelf een stralingsmeter cadeau gedaan en deed onderzoek in mijn eigen omgeving. Ik saneerde ons huis, schreef een debatartikel in de Zweedse krant Nya Dagbladet en klaagde de gemeenten Göteborg en Alingsås aan voor het blootstellen van mijn kinderen aan een bewezen schadelijke techniek. Dit proces loopt. Verder ben ik orgonite gaan maken, een materiaal dat energie van schadelijke radiogolven omvormt tot positieve energie. Ik heb gedaan wat ik kon, maar hoe nu verder?

Het beste wat ik kan bedenken is ouders laten delen in de informatie waarover ik beschik. Via meetappartuur laten zien wat er gebeurt als een kind gebruik maakt van draadloze techniek. 

Daar wil ik hier een beginnetje mee maken. 
Laten we terugkeren naar de wifirouter box van hierboven. 

Een wifi router geeft op een afstand van een halve meter stralingswaarden af tot 2000 miliwatt7mm (2 V/m). Vergelijk: De natuurlijke achtergrondstraling van de aarde is 0,0001-0,0010 miliwatt/m (0,0000001-0,0000010 V/m).

In de buurt leven van zulke extreem hoge straling is levensgevaarlijk en leidt volgens onafhankelijk onderzoek tot verschillende gradaties van Alzheimer, diabetes, onvruchtbaarheid, kanker, spierziekten, slaapproblemen, concentratiestoornissen, ADHD en nog vele andere symptomen. Hoewel we het niet zien, voelen, ruiken is geen mens op termijn bestand tegen deze stralingsintensiteit. Deze box biedt goede bescherming voor je leefmilieu hoewel elk apparaat dat verbinding maakt met je router ook weer hoge straling afgeeft die je echt beter kunt vermijden. (devices standaard op vliegtuigstand en niet tegen het lichaam) 

Het beste is helemaal geen router maar bekabeld internet, dan is er gewoon geen hoogrequente straling en loop je geen enkel risico. Het is zo simpel en het is jarenlang goed genoeg geweest. Maar goed, deze box reduceert de stralingsintensiteit in elk geval met 95%. wat een geweldige verbetering is.

Zelf heb ik onze stralende xbox onlangs ingepakt in een stuk metaalgaas dat ik vond in de schuur. Kostte niets maar werkte na meting waanzinnig goed.

Leveranciers zouden routers eigenlijk standaard met zo'n box moeten leveren.