Goddank, er komt weer schaarste

Het mag niet, maar ik word zo blij van politici die somber over hun miljoenennota gebogen zitten. Hoera het is crisis! Eindelijk een einde aan de financiële vooruitgang en de bijbehorende nonsens waarmee wij onze tijd verdrijven zoals drie luxe vakanties per jaar en twee auto's voor de deur. Eindelijk verlost van de luxueuze rompslomp die onze levens teistert.
We denken dat het crisis is en dat we zorgelijk en treurig moeten zijn maar wees blij, dit is het uur van de waarheid. Eindelijk mogen we weer buffelen voor ons geld. Back to basics. Ons lichaam gebruiken waarvoor het gemaakt is: Noeste fysieke arbeid. Ik hoop op houthakken of uren met mijn kinderen lopen naar een waterput. Niemand zit meer achter zijn laptop, want wat heb je daar aan als de nood aan de man is en er eenden geschoten moeten worden? Een golf van sociale warmte zal ons treffen. De crisis laat zien dat onze welvaart van 1980 tot 2011 één grote illusie was en dat we onze tijd verkeerd besteed hebben. Dit is het moment waarop ik mijn hele leven heb gewacht. Het doorprikken van de ballon waarin wij leven en dood aan het zoveelste terrasje voor een kopje thee met appeltaart.

Terwijl ik dit schrijf, spuugt Jasperina de Jong er in mijn hoofd een vet aangezet 'BAH' uit en zing ik de rest van haar liedje vrolijk hardop verder:

Camembert en patrijs
En likeurbonbons
Alles trommelgarant
Alles vol met champignons.
Bah!
Stikkend in de zalm
En pate met malaga
En de diepvries a la creme
En de paprika
Wij arme misdeelden.
Ik walg van de weelde.
Ik walg van de wijn en de kaasfondue
En ik walg van Wina Born in de Avenue.
't Zit me allemaal tot boven in de strot
En ik bid: o God,
Geef me de gruwel met krenten weer
En de sappige worm in me juttepeer
En in plaats van de Berend-Boudewijkwis
Een preek over hel en verdoemenis

De onzin van amandelen knippen en andere schadelijke praktijken binnen de reguliere geneeskunde

'Nederlandse ouders moeten afleren meteen de amandelen te laten knippen bij hun kind als het regelmatig verkouden is. Want het knippen van amandelen is helemaal geen garantie dat het kind minder vaak ziek is.'

Wat nu? Deze hoogst opmerkelijke uitspraak van het UMC werd vorige week in diverse media naar buiten gebracht. Alsof het de ouders zelf zijn die op het onzalige idee gekomen zijn de amandelen van hun kind te verwijderen. Alsof de geneeskunde een vrijplaats is volgens het principe: U vraagt, wij knippen. Alsof ouders zich de ogen uit hun kop moeten schamen dat ze hun arme kindertjes, soms verschillende keren achter elkaar (want het klierweefsel herstelt zich tegen de verdrukking in) naar de snijbank geleid hebben.

Het is natuurlijk andersom. Artsen hebben ouders decennialang verkeerd voorgelicht en dientengevolge verkeerd gehandeld. Het heeft mij in mijn prille jeugd verschillende amandeloperaties opgeleverd, keel en neus. Ik was vaak verkouden en praatte door mijn neus. Natuurlijk werd dat gewoon veroorzaakt door storend medicijngebruik, de dampen van de Gist-Brocades en de grote grijze rookwolk van mijn vaders sigaretten waar niemand toen nog iets op aan te merken had. Maar het was toch echt de KNO-arts die mijn ouders er op wees dat mijn amandelen er uit moesten.

Daarna was ik nog steeds altijd verkouden en praatte ik nog steeds door mijn neus. De conclusie dat amandelen knippen niks uithaalt, trok ik al meer dan 30 jaar geleden. Gelukkig ben ik met mijn kinderen nauwelijks bij reguliere artsen geweest waardoor het hele amandel-circus aan mij voorbij gegaan is. Maar om mij heen werden kinderen van vrienden en bekenden nog altijd bij bosjes geknipt. In Nederland vinden er jaarlijks enkele tienduizenden ingrepen plaats. Stel dat zijn er 30.000 à 40.000 gedurende dertig jaar, dan zit je, met een correctie voor dubbele ingrepen, zo aan een half tot één miljoen kinderen die een compleet overbodige operatie hebben ondergaan.

Een Mea culpa aan de kant van de geneeskunde lijkt me nog wel het minste wat je in dit geval mag verwachten. 'Sorry mensen, we hebben jarenlang verkeerd gehandeld, het spijt ons. We beloven beterschap.' Maar in plaats daarvan hebben de ouders het nu gedaan. Een kinderachtig afwentelen van verantwoordelijkheid. Maar men ziet de bui natuurlijk al hangen. Want langzaam wordt
duidelijk dat die amandelen daar helemaal niet voor niets zitten. Nee, natuurlijk niet! Welk orgaan zit er nu voor niets in een lichaam? Wat een hybris van de artsenarij om te veronderstellen dat zij de schepping doorzien. Naar mijn bescheiden kennis zijn amandelen functioneel klierweefsel met een belangrijke rol in het menselijk afweersysteem. Het boek 'Vaccinatie' van Viera Scheibner vermeldt een onderzoek van Paffenbarger (1957) dat een opmerkelijk statistisch verband legt tussen het verwijderen van amandelen en het ontwikkelen van de ziekte polio. Een Mea culpa steekt natuurlijk nogal magertjes af wanneer aan het licht komt dat men jarenlang uiterst nuttig materiaal uit kinderlichamen heeft verwijderd.

Dit is niets minder dan de zoveelste medische blunder van jewelste op een rij. De geschiedenis staat er bol van: Kraamvrouwenkoorts, DES-dochters, vaccinaties met onvoorziene bijwerkingen zoals onlangs de gevallen van narcolepsie na het Mexicaanse griepvaccin. Het is maar een greep uit de enorme onoverzichtelijke brij. De wetenschappelijke geneeskunde is één langlopend medisch experiment van technische interventie in het menselijk systeem waarvan men de langetermijn- effecten niet overziet. Voor zover mogelijk worden de schadelijke effecten hiervan meestal vakkundig weggepoetst of wordt de verantwoordelijkheid ontdoken door er in bedekte termen over te communiceren. Zoals nu, door ouders subtiel als verantwoordelijken aan te wijzen.

Volgens een arts van het UMC moeten ouders meer kennis opdoen, zodat ze samen met de artsen een weloverwogen beslissing kunnen nemen over de beste aanpak van de klachten. Ik hoop dat deze arts er op doelt dat ouders weer moeten leren hoe ze de neus en oren van hun verkouden kind eenvoudig kunnen genezen door zout water in de neus te druppelen. Nog veel belangrijker is het echter, dat artsen zelf weer leren dit soort eenvoudige middelen toe te passen voordat ze met grof geschut als antibiotica en operaties gaan schieten. Wanneer ouders dan ook weer de tijd gaan nemen om hun zieke kind goed te verzorgen zodat het herstel voorspoedig verloopt en het afweersysteem tot volle bloei kan komen, zal blijken dat ondersteuning van het natuurlijke afweersysteem een uiterst eenvoudige, doeltreffende en goedkope manier is om de volksgezondheid te bevorderen. Met uiteraard minder inkomsten voor artsen en farmaceutische industrie. Maar dat nemen we graag op de koop toe.

Behalve dat ouders meer kennis moeten opdoen, zou men zich ook eens kunnen verdiepen in de vraag hoe het mogelijk is dat onzinnige schadelijke praktijken als die van het amandelen knippen zo lang stand houden. In dezelfde periode dat het amandelen knippen oprukte, nam ook het verwijderen van baarmoeders met de helft toe (1971-1981:19.000 naar 28.000). En hoe zit het tegenwoordig met al die pendelende teelballen en vernauwde voorhuiden? Jonge jongens worden er op grote schaal aan geopereerd. In hoeverre zijn dat ook problemen waar kinderen vanzelf overheen groeien? Laten we alsjeblieft niet wachten tot artsen zelf het antwoord op deze vragen geven. Want dan zijn we zo weer dertig jaar en een miljoen verminkte kinderen verder.

De toekomst van de Nederlandse verloskunde: herstel autonomie van de vrouw

Veel vrouwen weten het nog niet, maar het is een heel spannende tijd voor hen die nog een bevalling voor de boeg hebben. Maandag 12 september beslist de Koninklijke Nederlandse Organisatie van Verloskundigen (KNOV) over de koers die zij wil gaan varen in de zorg rondom zwangerschap en geboorte. Afgelopen juni heeft de KNOV een voorkeur uitgesproken voor een integraal medisch model van zorg wat inhoudt dat bevallen in Nederland in de toekomst volledig gemedicaliseerd zal worden.

Dit is een regelrechte ramp voor vrouwen en kinderen! De technische probleemgerichte visie op bevallen zal de norm worden wat betekent dat steeds meer vrouwen op een harde agressieve manier van hun kinderen zullen worden verlost. En dat terwijl er nog zo veel winst te behalen valt in een betere ondersteuning van de natuurlijke kracht en mogelijkheden van vrouwen. Het hele veld ligt nog open om (her)ontdekt te worden.

Het is juist de technische probleemgerichte visie op bevallen die de verloskunde ondermijnt en steeds meer problemen opwerpt. Vrouwen kunnen alleen maar veilig bevallen als ze hun eigen kracht goed leren te gebruiken en daar de faciliteiten voor krijgen. Wanneer zij hun kind er in de toekomst standaard, en plein publique, tegen de zwaartekracht in, uit moeten persen, wordt medische hulp of een medisch model van zorg een self-fullfilling prophecy. En natuurlijk blijkt dat ook uit onderzoeken die zich baseren op een praktijk waarin vrouwen niet in staat gesteld worden hun natuurlijke kracht te gebruiken. Wetenschappelijk onderzoek is niets waard zo lang het zich baseert op slechte praktijken!

Verloskundigen zijn geleidelijk heel geraffineerd meegezogen in de stroom van de gynaecologen die hen onderwijzen. Nu is het zo ver dat zij hun exclusieve functie als hoedster over het normale proces van bevallen volledig uit het oog dreigen te verliezen. Ik hoop dat verloskundigen beseffen dat zij het wezen van hun vak, het ondersteunen van vrouwen, met een medisch model de rug toe keren. Dat zij hun eigen vak daarmee uithollen en zichzelf overbodig maken. Daar kun je voor kiezen. Maar vrouwen zullen altijd behoefte hebben aan steun in het normale proces en zullen daar ook hulp voor zoeken. Dat gebeurt nu al in toenemende mate met de bevallingscoaches, de zogenaamde doula's. Met een medisch model van zorg zullen verloskundigen zich verwijderen van vrouwen. Zeker in deze tijd waarin men zich in toenemende mate bewust wordt van de beperkingen van wetenschap en techniek en de aandacht voor natuurlijke kracht alleen maar toeneemt.

Het bizarre aan de hele verloskunde is dat vrouwen zelf geen stem hebben in de besluitvorming rondom bevallen. Ik stuurde elf dagen terug een brandbrief aan de KNOV waar tot op heden geen reactie op kwam. Men kan toch allicht reageren?
Het tekent de situatie. Er wordt over vrouwen besloten. En de hoogste macht daarin ligt in handen van een door mannen gedomineerde groep gynaecologen die bevallen ziet als een technisch specialisme en die zich vanuit hun eigen ervaring en gevoel niet kunnen verbinden met bevallen.

De verloskunde van de toekomst heet geen verloskunde maar geboortekunde. Daarin draait het om de kunde van een vrouw haar kind geboren te laten worden. Die geeft de bevalling weer terug aan de vrouw, zal haar autonomie en deskundigheid in ere herstellen en zichzelf bescheiden op de achtergrond plaatsen. Maar of verloskundigen hier nog deel van zullen uitmaken, valt nog te bezien.

Hieronder volgt mijn brief aan de KNOV

Geachte KNOV,

Naar aanleiding van mijn stukken in NRC en eerdere publicaties over bevallen in diverse dagbladen (zie www.bevallenopeigenkracht.nl, actualiteit) kreeg ik diverse reacties van verloskundigen uit het hele land. Verschillende van hen hebben mij gevraagd contact met u op te nemen om mijn visie met u te delen met name wat betreft de vergadering van 12 september 2011 waarin besloten zal worden over de koers die de verloskunde in de toekomst zal moeten gaan varen.

Ik heb begrepen dat men afgelopen juni een voorkeur heeft uitgesproken voor optie vier wat neerkomt op een integraal medisch model van zorg. Ik maak mij hier grote zorgen over en ben bang dat jullie hiermee een fout begaan die vrouwen en verloskundigen veel schade zal toebrengen. Het medicaliseren van de bevalling past niet in deze tijd waarin vrouwen juist steeds meer gebruik willen maken van hun natuurlijke kracht. Overal ter wereld ontstaan initiatieven van vrouwen die tegen de medicalisering ingaan (gentle birth, orgasmic birth, hypnobirthing, doula's ,unassisted childbirth, freebirth, bevallen op eigen kracht, vrije geboorte), Het is een ontwikkeling in opmars. Het is een tijd waarin de beperkingen van techniek en wetenschap steeds meer gevoeld worden en men zich realiseert dat we de kracht van de natuur niet moeten beheersen maar slim gebruiken.

Mijn idee van een houdbare en duurzame verloskunde is dat de natuurlijke kracht van vrouwen weer het uitgangspunt wordt van de verloskunde en dat zij zich op wetenschappelijk niveau over de vraag buigt hoe die zo optimaal mogelijk ingezet kan worden om een gezonde bevalling te bevorderen en problemen tegen te gaan. Binnen de zorg aan zwangere vrouwen is de wetenschap een manier om zorg te verlenen maar beslist niet de enige manier. Ervaring en gevoel zijn minstens zo waardevol als wetenschap. En daarover beschikken zwangere en bevallende vrouwen zelf. Zij zijn het die in verbinding staan met hun lichaam en geest. Zij zijn het die direct informatie krijgen aangeleverd. Een verloskundige of gynaecoloog moet zich uiteindelijk behelpen met afgeleide kennis, via het lichaam van een vrouw, via een apparaat en via de interpretaties daarvan. In de zorg van de toekomst staat de bevallende vrouw centraal en treedt de verloskundige en of gynaecoloog bescheiden op als adviseur. De vrouw die bevalt heeft de regie.

Het is prima als verloskundigen een wetenschappelijke opleiding gaan krijgen. Maar die moet dan wel primair gericht zijn op de natuurlijke kracht van vrouwen en in balans zijn met de ervaringsgerichte en gevoelsmatige kennis van vrouwen en verloskundigen. Wetenschap alleen is te beperkt om zwangere vrouwen goede zorg te kunnen geven bij hun bevalling.

Ik vind dat verloskundigen zich moeten emanciperen van de wetenschappelijke probleemgerichte verloskunde die hen onderwezen wordt door mannelijke gynaecologen die hun gevoel en ervaring niet kunnen betrekken in de materie. Bevallen draait om gevoel en ervaring. Dat zou het vertrekpunt van toekomstig onderzoek moeten zijn..

Zonder dergelijke fundamentele overwegingen raakt de verloskundige zorg op termijn uitgehold. Het is onvermijdelijk dat er dan van onderaf groepen zullen opstaan (zoals nu gebeurt met de doula's) die dit vacuum trachten op te vullen.

Graag treedt ik verder met u in contact als behartiger van de belangen van de zwangere en bevallende vrouw.

Hartelijke groet,

Wendy Schouten,

auteur Bevallen Op Eigen Kracht (eind 2011 bij Nearchus c.v.)
www.bevallenopeigenkracht.nl
www.eigenkracht.blogspot.com

Technocratisering van ontluikende liefde in Zweden

Het leuke van leven in Zweden is dat je zo vijftig jaar terug in de tijd bent. Zo woonden wij in een traditioneel geel houten huis op een paardenboerderij, haalden ons drinkwater uit een geneeskrachtige bron en hadden een buurman die smid was. Onze buurman aan de andere kant was jager. Op een avond bracht hij zo maar een paar kilo eland langs waar ik een vorstelijke roastbeef van bereidde terwijl de kinderen op een schapenvel in het knapperend haardvuur tuurden.

En hoewel de kinderen bij nader inzien misschien wel naar Vii Sport tuurden en niet naar het haardvuur, staat cultuur in Zweden nog altijd in de schaduw van natuur. Simpelweg door het gebrek aan mensen en de overvloed aan natuur. Want ook hier verpesten mensen de openbare ruimte natuurlijk met parkeergarages en meubelboulevards. Maar de schaal waarop dat gebeurt, blijft redelijk binnen de perken. Als je de auto's, sneeuwschuivers en computers wegdenkt, bevind je je in Zweden vaak nog midden in de nostalgische wereld van Elsa Beskow, John Bauer, Astrid Lindgren en Carl Larsson.

Nu ik weer temidden van het asfalt leef en er niet meer dagelijks eekhoorntjes en hertjes door mijn tuin rennen, doe ik geregeld de gordijnen dicht en speel dat ik in Zweden ben. Dan kijk ik naar mijn handbeschilderde Dalarna paard en lees ik Dagens Nyheter op de computer, naar Nederlandse maatstaven een meditatief sensatieloze krant. Toen ik daar afgelopen zondag mee bezig was, las ik opeens het volgende:

'Onduidelijke rechtspositie bij jongeren die seks hebben'

'O, god', dacht ik, Ze hebben vast weer iets raars bedacht. Ik voelde dat ik hier eigenlijk geen zin in had. Dat dit bericht mijn hardnekkig romantische beeld van Zweden weer eens wreed ging verstoren. En inderdaad. Wat bleek?

Zweedse jongeren onder de 15 durven geen advies over seks meer in te winnen bij instanties of hun ouders omdat ze bang zijn de gevangenis in te moeten. Zes jaar geleden is er namelijk een wet aangenomen waarbij sex tussen jongeren als verkrachting wordt beschouwd wanneer één van hen jonger is dan 15 jaar. Want iemand van die leeftijd is nog niet in staat om bij zijn volle verstand in te stemmen met seks.

Sinds de wet is aangenomen, komt dit type misdrijf steeds vaker voor. Onlangs werd een 15 jarige jongen die seks had met een 13 jarig meisje veroordeeld tot een schadevergoeding van 1650 Euro, ondanks het feit dat het meisje had ingestemd met de seks.

Nu blijkt het ook zo te zijn dat meisjes hierbij in de praktijk positief gediscrimineerd worden.
Zo werd een 15 jarig meisje dat seks had met twee dertienjarige jongens vrijgesproken. Het hof besloot zelfs dat de jongens het meisje misbruikt hadden om hun sexdebuut te maken. Een ander meisje, een paar jaar ouder dan de jongen onder de 15 waar ze seks mee had, werd aanvankelijk aangeklaagd wegens verkrachting maar uiteindelijk vrijgesproken. Ondanks het feit dat ze zware druk op de jongen had uitgeoefend om seks met haar te hebben.

In de Zweedse berichtgeving verbaast men zich vooral over de discriminatie. Maar mijn verbazing gaat heel ergens anders naar uit: Waarom laten Zweden in het sociale verkeer nooit eens iets op zijn natuurlijk beloop? Waarom kunnen kinderen niet ongecompliceerd met elkaar rommelen zo lang er geen sprake is van geweld of verdriet? Het kan toch nooit de bedoeling zijn dat je je 15-jarige zoon aan zijn verstand moet peuteren dat zijn eerste verkenningen op het sexuele pad mogelijk strafbaar zijn? Wat is het toch een vreemde paradox dat een land dat zo in harmonie leeft met de natuur op sociaal vlak zulke technische onnatuurlijke wetten hanteert.

Zelf heb ik het ook gezien. Met name op ouderavonden waar men werkelijk voor alles een protocol opstelt: Voor pesten, verjaardagen, tractaties, niets wordt aan het toeval overgelaten. Voor mij had dat altijd iets genants. Alsof je zelf niet over voldoende inventiviteit beschikt om ergens een oplossing voor aan te dragen. Maar daar zit hem nou net de crux. Oplossingen bedenken voor sociaal lastige situaties vindt een Zweed beduidend lastiger dan een Nederlander.

Eerst dacht ik nog dat het iets te maken had met geografische omstandigheden. Dat men vanwege sneeuw en lange afstanden zo op zichzelf was aangewezen dat sociale vaardigheden er gewoon bij in schoten. Maar dat zou betekenen dat Canadezen, Siberiërs en Eskimo's met hetzelfde probleem kampen. En daar hoor je toch weinig over. Maar misschien hoor je überhaupt weinig over deze bevolkingsgroepen.

Hoe dan ook, tegenwoordig vermoed ik dat het anders ligt. Dat men in Zweden zo druk is met geld verdienen dat er niemand meer is die het normaal verloop van ontluikende liefdes een beetje in de gaten kan houden. En omdat men in Zweden toch al gewend is dat alles collectief geregeld wordt, kan het liefdesleven van haar burgers daar ook nog wel bij. Het alom geprezen sociaal-economische systeem heeft de Zweden vervreemd van hun natuurlijke sociale gedrag. En dat vind ik jammer. Want daardoor bestaat het romantische Zweden van Elsa Beskow, John Bauer, Astrid Lindgren en Carl Larsson nog wel voor het oog, maar niet in het echt.