Springzaad en grote gezinnen

Veel van mijn vriendinnen hebben drie, vier of vijf kinderen. Bevrijdend vonden wij het om na een leven leren en studeren de natuur op zijn beloop te laten en maar te zien wat dat ons bracht. Interessante banen in de wereld van de kunst, mode, fotografie en journalistiek lieten wij zonder spijt aan ons voorbijgaan in de veronderstelling dat geen baan kon tippen aan de natuurlijke gang van het leven en de rijkdom van een groot gezin.

Echter, de Randstad paste slecht bij onze reproductieve houding. Op het smalle stoepje voor de Albert Heijn was geen plaats voor trossen kinderen wat ons dagelijks door passerende automobilisten te verstaan werd gegeven: 'Hee! ga je kinderen eens opvoeden!'. Anderen toeterden of gaven ons simpelweg de vinger. Zelfs als we een oude man die van zijn fiets viel weer op de been hielpen. 'Waar moeten we heen?' vroegen wij elkaar radeloos aan de telefoon als de meivakantie voor de deur stond. Vier koters tussen 0 en 7 jaar loslaten in het drukke straatverkeer? Te gevaarlijk. Met zijn allen op een dure vakantie? Geen geld en slecht voor het milieu.

De één na de andere vriendin trok met haar grote gezin weg uit de Randstad, naar Zweden, Zutphen, Soesterberg of Groningen. Wij staken elkaar aan met onze minachting voor het afvoerputje waarin wij leefden. Maar boven alles was ons huishouden 'way to' veeleisend om onze kinderen dagelijks te moeten uitlaten of te entertainen. Wij wilden ruimte, natuur en frisse lucht in onze directe leefomgeving en onze kinderen naar buiten kunnen schoppen op een plek waar ook daadwerkelijk wat te beleven viel. Geen fantasieloze speeltuin maar avontuurlijke ruimte waar ze zelf bezig konden zijn met sleeën, paardrijden, bomen klimmen, bloemen plukken of gewoon een uur lang naar een groene kever kijken. Zonder dat ze daarbij door auto's van hun sokken gereden werden.

In onze nieuwe woonomgeving leefden onze kinderen op, van grauw werden ze roze, hun roodomrande ogen verdwenen, het chronische hoesten en snotteren stopte alsmede hun verveling. Euforisch rende mijn jongste door de gele zee aan paardenbloemen die ons huis na één nacht omgaf. Hij had zich voorgenomen alle gele bloemen uit de omgeving te plukken maar waar moest hij nu beginnen? Nooit eerder had ik hem zo blij verrast gezien. Net als mijn dochter die volmaakt gelukkig over de heuvels reed op de rug van haar lievelingspaard Quidam.  


Daarom en om nog 1000 andere redenen is het een zegen dat we in Nederland steeds meer wilde natuur beschikbaar stellen aan kinderen en hun ouders. Zij hebben dit nodig net als de rest van alle mensen natuurlijk. Niet alleen om gezond te blijven maar vooral ook om gelukkig te zijn.

Hieronder een link van de geweldige organisatie Springzaad die alle natuurlijke speelplekken voor kinderen in kaart heeft gebracht. Het gaat om:
groene kinderopvang/BSO
natuurspeelplaatsen/groene speeltuinen
speelbossen/speelpolders
natuurbelevingspad

Link voor Speelnatuurkaart van Nederland: 
Springzaad

Te hopen is natuurlijk dat deze gebieden zich de komende jaren fors gaan uitbreiden. Dat werkloze aannemers in de bouw natuurgebieden exploiteren in plaats van vinexwijken en bedrijventerreinen. Dat wij onze huizen kleiner maken in plaats van groter. Geen extra serre maar een eigen moestuin, geen eigen garage maar een handige composthoop en boomhut. Een zachte revolutie waarbij het steen van de steden wordt omgevormd tot het groen van de natuur. Dan hebben we ook geen auto's meer nodig die ons naar groene oases brengen.