Slow-shopping

Elke keer als ik in gedachten verzonken in de rij bij de supermarkt sta,  komt iemand vragen of ik niet liever bij de zelfscan betaal. De mensen die dat doen voelen zich zichtbaar opgelaten. Logisch want ik sta natuurlijk niet voor niets waar ik sta. Als ik mijn boodschappen wilde scannen deed ik dat wel.  Je vraagt iemand ook niet bij de kassa of hij misschien liever ander broodbeleg wil of nog toiletpapier nodig heeft. Daarmee passeer je een sociaal acceptabele grens. Dat voelen die mensen ook wel.   

Ik zeg gewoon aardig dat ik niet wil. Daar schrikken ze meestal van wat nou ook weer niet mijn bedoeling is. Ik wil alleen maar rustig in mijn rijtje staan want ik vind 10 minuten inefficiënt om mij heen kijken namelijk heel leuk. Soms kom je aardige mensen tegen waar je normaal nooit een praatje mee maakt. En zonder cassièrs en cassières vind ik winkelen maar een kille aangelegenheid waar ik helemaal niet op uit ben. 

Ik weet niet waarom ze het doen.  Er zal wel meer verdiend kunnen worden als we ons efficiënter gedragen. Bij de HEMA en sommige pompstations gaat men nog verder. Daar vragen ze bij het afrekenen gewoon of je nog pepernoten, frisdrank of de combi-aanbieding worst met een warme drank gehad had willen hebben. Daar raak ik zo van in de war. dat daarna alles mis gaat; Ik laat mijn geld vallen, begin te hakkelen, vraag me af of ik echt geen pepernoten nodig heb, of ik misschien toch zin heb in koffie, vergeet mijn spullen mee te nemen en verlaat de winkel met het vreemde gevoel dat niet de cassière maar ikzelf mij misdragen heb.

Winkeltje van Kouwenhoven Delft door Eddie Horstman

afbeelding: Winkeltje van Kouwenhoven, Delft door Eddie Horstman

Slow-Living

Naarmate ons milieu wakkerder en technologischer wordt, dompel ik mijzelf thuis meer en meer onder in een dromerige sfeer vol van de stilte uit lang vervlogen tijden. Hier kruip ik weg in een betoverende wereld zoals ik haar wens en niet zoals zij is. Dit is mijn home-planet waar ik kracht op doe. Hier geef ik mij over aan de kracht van verwachtingsvolle passiviteit......

Ik maak van mijn huis een tempel van hoogwaardige energie waar ik kan bijkomen en opladen. Ik ben haar hogepriesteres en brand olie en vul de ether met de aroma's, klanken, planten, kaarsen, gedachten, woorden, gebeden en bewegingen die 'de lucht mooier maken'.

Zodra ik binnen kom, is er slechts het tikken van een oude Zweedse klok, mijn archeologische curiosa en de koesterende aanwezigheid van oude meubels en voorwerpen, met zorg en aandacht gemaakt (en ja, een kastje van Ikea).

Mobiele telefoons gaan thuis offline op vliegtuigstand waarmee een telefoon uit de jaren 80 het modernste sociale medium in de huiskamer is. Gelukkig weigert zij vaak dienst zodat zij niet te veel stoort. 'Volgens mij doet jullie telefoon het niet' horen we soms. 'O, dat zou best kunnen', zeggen we dan. 'Misschien eens naar laten kijken'. Waarna het leven zijn trage loop hervat. We hebben ook geen antwoordapparaat. Daardoor missen we wel eens wat. Maar wat je mist daar merk je weinig van.

Boven staan bekabelde pc's en een tv. Wie daar wat mee wil die kan dat doen. De moderne wereld stelt zo zijn harde eisen aan een gezin van 6 personen. Maar beneden, daar waar wij samenkomen, daar leven wij zoals mensen dat al honderden jaren doen.