Over het falende vaccinmodel, de mythe van groepsimmuniteit, polio en pesticiden-gebruik

De steun aan het vaccinmodel zoals dat sinds de jaren 50 functioneert brokkelt in rap tempo af. Terecht. Want het heeft valselijk de loftrompet gestoken over haar verdiensten. En dat wordt een kritieke massa duidelijk. Bij aanvang van massavaccinatie waren de meeste infectieziekten al grotendeels teruggedrongen door verbeterde hygiénische en sociaal-ecnomische leefomstandigheden. De cijfers hierover zijn door iedereen in te zien en na te gaan maar worden achtergehouden door leugenachtige overheidsadviesorganen als het RIVM en de Gezondheidsraad die steeds wanhopiger reclamecampagnes op 'dat domme volk' loslaten.  De vraag is waarom? Het is een totaalpakket van oogkleppen-cultuur, statusangst, lijfsbehoud en ordinaire hebberigheid van allen die werkzaam zijn of zijn geweest binnen de zogenaamde levensreddende industrie der medicijnen.

Wat het RIVM ook al decennia verborgen houdt is het aantal gevallen van vaccinschade simpelweg door sterfgevallen na vaccinatie te bestempelen als 'wiegendood', iets wat nu eenmaal gebeurt zo nu en dan. De gezondheidsschade (o.a. verlammingen en onvruchtbaarheid) die duizenden meisjes wereldwijd opliepen na toediening van het HPV vaccin en de vele gevallen van narcolepsie die het Mexicaanse Griepvaccin veroorzaakte zijn binnen Nederlandse media en politiek nooit opgepikt om de houdbaarheid van het vaccinmodel eens kritisch onder de loep te nemen.

'Werkt het vaccinmodel nog wel? Zijn er geen betere manieren om de volksgezondheid te bevorderen? Wat kunnen we doen om ons eigen immuunsysteem optimaal te ondersteunen?' Allemaal vragen die niet serieus onderzocht worden terwijl de feiten hiertoe zo uitnodigen.

Vaccins zijn vaak maar tien jaar werkzaam en hebben bijwerkingen die belastend zijn voor ons systeem. De mythe van groepsimmuniteit is ontstaan naar aanleiding van een observatie van A. W. Hedrich in 1933 onder bevolkingen van ongevaccineerde kinderen die daarna klakkeloos is gekopiéerd naar situaties voor gevaccineerde bevolkingen. Maar vaccinatie is geen immunisatie. Immunisatie is een natuurlijk proces waarin je lichaam levenslange immuniteit opbouwt terwijl vaccins in mensen vaak maar tien jaar werkzaam zijn. Die zogenaamde groepsimuuniteit bestaat dus helemaal niet. Het is een mythe die de pharmaceutische industrie heel goed van pas komt omdat het volk een vaccinweigeraar daardoor voor asociaal kan uitmaken. Zo iemand ondermijnt een rechtvaardige sociale samenleving.  Maar niets is minder waar.  De meeste ouders, docenten, zorgverleners en andere volwassenen die dagelijks met onze kinderen omgang hebben zijn noch 'beschermd'via vaccins noch hebben zij levenslange natuurlijke immuniteit tegen ziekten opgebouwd.  Dus wanneer we ongevaccineerde kinderen op kinderdagverblijven willen weigeren zullen we dat ook moeten doen met alle volwassenen die daar werken.

Na 4 kinderen en 15 jaar onderzoek naar de werking van vaccins ben ik tot het inzicht gekomen dat er werkelijk geen steek klopt van het verhaal dat de overheid ons via haar reclamecampagnes verkoopt. Het zal de schatkist wel spekken maar het helpt mijn kinderen beter wanneer ik hun eigen immuniteit ondersteun. Zoveel is mij duidelijk, zowel uit de wetenschappelijke literatuur als uit mijn eigen ervaringen. Het vaccinmodel is niet minder verrot dan het bankwezen en het onethische samenwerkingsverband tussen de overheid en de kankerverwekkende industrie voor mobiele communicatie. Het grote zwijgen  van RIVM en overheid zou ieders argwaan moeten opwekken maar tot op heden lijkt de meerderheid van de bevolking nog altijd in het duistere vaccinsprookje te geloven.

Ons lichaam is uitgerust om virale en bacteriële infecties het hoofd te bieden maar in het verleden hebben gebrek aan bepaalde voeding, een scheve verdeling van bezit en onhygiënische omstandigheden er vaak voor gezorgd dat ons dat niet goed lukte. Vaccins hebben dat probleem niet opgelost, ze hebben er hooguit voor gezorgd dat symptomen onderdrukt werden waarbij de algehele weerstand verzwakt werd. Wie weet hoe de volksgezondheid er op vooruit gegaan was als na WOII geen massavaccinatie was ingevoerd? Wellicht waren we er stukken beter aan toe geweest dan nu  maar niemand die het zeggen kan. Want er is nooit een eerlijke vergelijking gemaakt tussen een model dat uitgaat van ondersteuning van natuurlijke immuniteit en het vaccinmodel. We kennen alleen de verdiensten van het vaccinmodel en die zijn GROOT!! Dat weten we zeker hoe irrationeel dat ook is.

Het RIVM is geen betrouwbaar overheidsadviesorgaan zo lang zij niet de kritische literatuur over vaccins beschouwt en deelt, bijvoorbeeld de razend interessante  wetenschappelijke studie naar de samenhang tussen het massale gebruik van pesticiden en de uitbraak van polio-epidemieén wereldwijd.
Uit eerder onderzoek begreep ik dat de verlammingsverschijnselen van polio veel meer kans krijgen bij kinderen wier amandelen geknipt zijn (wegknippen van het verdedigingsmechanisme tegen virii en bacterieén via mond en slijmvliezen) maar deze samenhang lijkt een duidelijk oorzaak-gevolg bloot te leggen. 

Zo lang het RIVM dergelijke kritische studies niet voor het voetlicht brengt dient onze overheid op zoek te gaan naar instanties die dergelijke studies wel delen zoals Stichting Vaccinvrij. Alleen dan kunnen de voors en tegens eerlijk tegen elkaar worden afgewogen.

Ouders eisen mobielverbod op school

Draadloze communicatie is een schadelijke milieufactor, zo toont ruim driekwart van al het wetenschappelijke onderzoek naar radiofrequente straling tussen 1990 en 2017 . 

De huidige blootstellingsnormen zijn 20 jaar verouderd en beschermen niet tegen ernstige biologische schade. 

Scholieren behoren tot een risicogroep omdat hun lichaam kwetsbaarder is voor straling terwijl hun blootstelling daaraan op school extreem is. 

   Draadloze techniek, een schadelijke milieufactor op school

Het lijkt zo handig allemaal, draadloos internet en werken op Chromebooks, iPads en mobieltjes. Geen gezeul met boeken, agenda’s en loodzware tassen. Duurzaam, praktisch en toekomstgericht zo klinkt het overal. Het punt is, het is niet veilig.  De Nederlandse overheid prioriteert gebruikersgemak en economische winst al jaren boven gezondheid en verzuimt scholen te informeren over de risico’s. Om blijvende gezondheidsschade te voorkomen zijn dringend maatregelen nodig.

De Raad van Europa en Resolutie 1815

Wereldwijd kan geen wetenschapper of instituut een veilig gebruik van draadloze technologie garanderen. Tegelijkertijd toont de meerderheid van al het onderzoek aan dat dit een milieufactor is met ernstige negatieve biologische effecten, vaak al ver onder de huidige blootstellingsnorm.  Desondanks worden bekabelde netwerken mondiaal op grote schaal vervangen door draadloze netwerken. Niet voor niets riep de Raad van Europa haar lidstaten daarom al in 2011 via Resolutie 1815  op om burgers beter te beschermen tegen de aantoonbare gezondheidsschade van draadloze techniek. Concrete aanbevelingen luidden:

‘Minimaliseer blootstelling aan draadloze techniek, met name die van kinderen die het meest risico lijken te lopen op het ontwikkelen van hersentumoren’

‘Geef voorrang aan bekabelde netwerken op school en zorg voor een strikte regulering van het gebruik van mobiele telefoons’

‘Ontwikkel vanuit de ministeries van Onderwijs, Milieu en Volksgezondheid gerichte informatiecampagnes die docenten, ouders en kinderen voorlichten over de risico’s van het gebruik van mobiele telefoons en andere draadloze apparaten.

Scholen maken ongeïnformeerde beslissingen

De Nederlandse overheid heeft deze oproep naast zich neergelegd en is tegen al haar aanbevelingen in een samenwerking aangegaan met de Telecomindustrie om Nederland te voorzien van een innovatief landelijk draadloos netwerk.  Het belichten van de gezondheidsrisco’s is hierbij opgeofferd aan gebruikersgemak en economisch voordeel.  De afgelopen jaren zijn schoolbesturen en directies massaal overgestapt op draadloze netwerken zonder dat de ministeries van Onderwijs en Volksgezondheid hen informeerden over de gezondheidsrisico’s hiervan.  Het resultaat is dat scholieren anno 2018 blootgesteld worden aan een milieufactor die een dagelijkse aanslag vormt op hun gezondheid, gedrag en leervermogen.  Een risicovol en onverantwoordelijk experiment.

Breed spectrum aan ziektebeelden

Wat laat het onderzoek precies zien? In het Bio-Initiatiefrapport , bestaande uit 27 wetenschappers en artsen, zijn alle onderzoeken naar de gezondheidseffecten van draadloze techniek (radiofrequente straling) tussen 1990 en 2017 opgenomen. Het zijn er 833 waarvan ruim driekwart biologische verstoringen laat zien, variërend van mild tot zeer ernstig. Hierbij gaat het zowel om onafhankelijk als door de industrie gefinancierd onderzoek en om dierstudies, epidemiologisch onderzoek en lange overzichtsstudies. Blootstelling aan draadloze techniek leidt tot een breed spectrum aan ziektebeelden w.o. : Verminderde weerstand met symptomen van griep en verkoudheid, hoofdpijn, slaapstoornissen, vermoeidheid, allergieën, astma, huidproblemen, oxidatieve stress op celniveau, beschadiging van het DNA, de hersenen en het zenuwstelsel, vrije radicalen in levend weefsel, degeneratieve ziektes als Alzheimer en Parkinson, spierziekten als MS, geheugen- concentratie- en gedragsstoornissen,  problemen met zicht en gehoor, hartfalen, kanker (met name hersentumoren) en onvruchtbaarheid.  Veel van deze effecten zijn aantoonbaar ver onder de huidige ‘veilige’ blootstellingsnorm. Deze wetenschappelijke feiten worden helaas bevestigd in de dagelijkse praktijk van bouwbiologen en meetspecialisten. Bij mensen die slapen in waarden boven 0,10miliwattm2  (in NL 45.000 keer onder de toegestane norm voor mobieltjes en 200.000 keer onder de toegestane norm voor zendmasten) zien zij vrijwel altijd chronische gezondheidsklachten en slaapproblemen die  onmiddellijk verdwijnen als stralingsbronnen verwijderd en/of afgeschermd worden.

Relatie met kanker overtuigend genoeg aangetoond

In 2011 classificeerde de World Health Organisation (WHO) draadloze apparatuur als milieufactor nog in de categorie ‘mogelijk kankerverwekkend’.  Ondertussen zijn we honderden studies verder en leverde een langlopend staatsgefinancierd onderzoek van het National Toxicology Programme in de VS  een duidelijke relatie tussen hersentumoren en mobiel bellen. Een beeld dat in 2017 bevestigd werd in grote overzichtsstudies uit Zweden en India (Carlberg, Hardell PCM5376454 ; Prasad e.a. PMID 28213724).  Daarom stelde Dr. Anthony Miller , Emeritus hoogleraar, oncoloog en voormalig adviseur van de WHO en de International Agency of Research for Cancer in juli 2017 dat draadloze technologie op dit moment, net als tabak, asbest en dioxines, thuishoort in de hoogste klasse kankerverwekkende milieufactoren.

Wetenschappers verenigen zich wereldwijd

Om tegenwicht te bieden aan mondiaal falend overheidsbeleid, hebben 237 wetenschappers uit 41 landen zich inmiddels verenigd in de EMF Alliance. In 2015 riep zij de WHO en de VN op burgers, en met name kinderen, beter te beschermen tegen gezondheidsschade door draadloze technologie. Het appèl werd mede ondertekend door 105 internationale organisaties.  Als blijkt dat deze oproep niet leidt tot de bescherming waar scholieren wereldwijd recht op hebben volgt daarop in 2017 het Reijkjavik-appèl,  een internationale oproep van ruim 100 wetenschappers, artsen en gezondheidsinstanties aan scholen en schoolbesturen voor stralingsvrije scholen zonder draadloze techniek mét bekabelde netwerken. 

Scholen: Hoge stralingsniveau’s, kwetsbare doelgroep

Het Reijkjavik-appèl komt voort uit het besef dat scholieren een verhoogd risico lopen op blijvende gezondheidsschade door radiofrequente straling.  Metingen laten zien dat de stralingsniveau’s nergens hoger zijn dan in een moderne schoolklas waar scholieren er ook nog eens langdurig aan blootgesteld worden. Bovendien zijn kinderen vele malen kwetsbaarder voor schade door straling dan volwassenen, zo bleek in 2016 uit een vuistdik rapport van het Franse overheidsorgaan voor voedselveiligheid, arbo en milieu ANSES. In dit rapport wordt gewaarschuwd voor fysieke, cognitieve en psychische schade bij kinderen door draadloze techniek. Hun hersenen en ruggenmerg absorberen veel meer straling terwijl de zogeheten SAR-waarden (Specific Absorption Rates) van mobiele telefoons, bedoeld om het lichaam te beschermen tegen straling, nooit ontwikkeld zijn voor kinderen.

De extreme stralingsniveau’s in schoolklassen zijn het gevolg van de hoge dichtheid aan draadloze apparaten per m2 waarbij 30 tot 60 verbonden mobiele apparaten (telefoons, tablets, chromebooks) op 35m2 eerder regel dan  uitzondering is. Een tweede factor is de onwetendheid van schoolleidingen en docenten ten aanzien van het veilig gebruik van draadloze techniek. Men heeft doorgaans geen notie van de stralingsniveau’s die men draadloos in de klas veroorzaakt, laat staan dat men weet op welke manieren men blootstelling kan verminderen of voorkomen.

Klaslokalen: Factor 16 tot 500.000 boven biologisch veilige norm

Gemeten stralingsniveau’s in klassen met draadloze apparatuur  variëren globaal tussen ca. 0,05 en 1600 miliwattm2. De straling piekt wanneer er Dect-telefoons in de klas staan,  data gezocht of gedownload worden en/of wanneer de modus voor Wifi of mobiel dataverkeer aan staat terwijl het basisstation matig tot slecht bereikbaar is. De straling is op zijn sterkst dichtbij het apparaat.

Het Bio-initiatief rapport stelt vast dat  gezondheidsschade aantoonbaar is vanaf 0,03 mWm2 en dat men een factor 10 lager , dus 0,003mW2, als een biologisch veilige grens moet hanteren.  Dat is een factor 10 boven de normale achtergrondstraling van de aarde.  Volgens deze norm verspreidt slechts één draadloos apparaat in een klas al een schadelijke hoeveelheid straling, laat staan 30 of 50! De straling in een moderne klas overschrijdt in het gunstigste geval 100 keer deze biologisch veilige norm en in het slechtste geval ruim 500.000 keer! Hieruit volgt de ongemakkelijke conclusie dat draadloze technologie in haar huidige vorm niet veilig gebruikt kan worden. En dat invoering van een algeheel verbod op het gebruik van draadloze techniek de enige manier is waarop gezondheidsschade op school gegarandeerd voorkomen kan worden.

Huidige blootstellingsnorm  willekeurig gekozen en verouderd

De huidige blootstellingsnormen voor draadloze technologie zijn in 1998 met veel voorbehoud en willekeur vastgesteld door de International Commission on Non-Ionizing Radiation Protection, een raad bestaande uit 24 wetenschappers en artsen. Deze verouderde norm voorkomt dat een plastic zak gevuld met water binnen 6 minuten niet meer dan 1 graad Celsius opwarmt maar biedt, zoals inmiddels veelvuldig aangetoond, geen enkele garantie  tegen biologische verstoringen op langere termijn. Paulo Vecchia, voormalig directeur van het ICNIRP benadrukte al in 2005 dat deze normen geen medische garanties boden en dat het laatste woord er nog niet over gezegd was. In 2008 werden de normen door het Europees Parlement in een vrijwel unanieme stemming bestempeld als ‘verouderd’ waarop bijna alle Europese landen hun blootstellingsnormen aanpasten naar de laatste inzichten. Gek genoeg deed Nederland niets. Terwijl dit land met haar hoge bevolkings- en stralingsdichtheid een aanpassing van de norm het meest nodig had van alle Europese landen.

Situatie op school

Inmiddels vertonen steeds meer scholieren en docenten dagelijks de symptomen die in studies in verband gebracht worden met de korte termijn effecten van draadloze techniek zoals hoofdpijn, verminderde weerstand, concentratie- en gedragsstoornissen, chronische vermoeidheid en slaapproblemen.  Het zijn dezelfde symptomen als die waarmee steeds meer waardevolle leraren via een Burn-out afvloeien uit het onderwijs. Scholieren hebben die mogelijkheid niet, die hebben leerplicht. De fysieke en geestelijke druk die zij als gevolg van overbestraling ervaren maakt hen tot ‘lastige, drukke kinderen met concentratie- leer- en gedragsstoornissen’.

Beleid in andere landen

Steeds meer overheden realiseren zich de ernst en omvang van de situatie en treffen maatregelen om scholieren te beschermen. 

Zo dienden de Milieupartij en de Sociaal-Democraten in het Zweedse parlement respectievelijk in 2013 en 2016 een motie in voor het recht van scholieren op een stralingsvrije school zonder draadloze technologie.  En hoewel stralingsvrije scholen nog lang geen algemeenheid zijn, groeide de media-aandacht voor het onderwerp in heel Scandinavië wat er aan bijdroeg dat honderden scholen in Zweden, Noorwegen, Denemarken en Finland de afgelopen jaren overschakelden naar een algeheel mobielverbod waarbij telefoons overdag stralingsvrij in metalen kluisjes bewaard worden.  

In Frankrijk, waar Wifi op kleuterscholen om gezondheidsredenen al jaren bij wet verboden is, kondigde de Franse minister van onderwijs een nationaal mobielverbod aan voor het basis- en voortgezet onderwijs vanaf medio 2018.  Mobiele telefoons worden niet alleen verboden tijdens de lessen maar ook in de pauzes. Hoewel media deze maatregel vooral belichten vanuit de noodzaak tot meer concentratie op school, komt het besluit niet lang nadat twee Franse overheidsorganen rapporten publiceerden over de negatieve gezondheidseffecten van draadloze techniek.  In 2015 kwam het Franse overheidsorgaan voor draadloze communicatie ANFR naar buiten met het schandaal dat 9 van de 10 mobiele telefoons de maximaal toegestane stralingslimieten overschreden. En in 2016 kwam het eerder genoemde ANSES met concrete aanbevelingen om kinderen beter te beschermen tegen schade door draadloze technologie. Hiermee kan de invoering van een nationaal mobielverbod in Frankrijk niet meer los gezien worden van het toegenomen bewustzijn over de negatieve gezondheidseffecten van draadloze techniek.

Het nationale mobielverbod in Frankrijk wakkerde ook in Engeland de publieke discussie over de gezondheidsrisico’s van mobieltjes op school aan.  De Daily Mail stelt zich in juni 2018 de hamvraag die al veel te lang vermeden wordt als zij kopt ‘As more countries ban it from the classroom….Is Wifi giving our children cancer?

Naast Frankrijk en Zweden komen overal ter wereld steeds meer nationale en regionale overheden in beweging om burgers en met name scholieren beter te beschermen tegen de risico’s van draadloze technologie, getuige de lange lijst aan beleidsmaatregelen wereldwijd op de website van de Environmental Health Trust van Dr. Devra Davis. Overheden in België, Duitsland, Denemarken, Finland, Oostenrijk, Engeland, Italië, Spanje, Roemenië, Rusland,  Ierland, Cyprus, Athene, Turkije, Israël, Australië, VS, Nieuw-Zeeland, Canada, Taiwan, Namibië, Tanzania, Chili en Argentinië  verlaagden blootstellingslimieten op scholen, organiseerden parlementaire enquetes of regionale hoorzittingen over de risico’s van draadloze technologie op school en zorgden voor informatiecampagnes voor ouders, docenten en schoolleidingen. Vaak is het aangepaste beleid een direct gevolg van de druk en protesten die onderwijsbonden en/of ouderorganisaties uitgeoefend hebben.

Helaas doet Nederland vooralsnog niets. Het heeft het probleem nog niet eens erkend en wijt de problemen van leerlingen op school hooguit aan de verstrooiende en sociaal belastende werking van social media .

Geen controlerende overheid, expansieve industrie  

Het is een wonder te noemen dat draadloze techniek ondanks de aanzwellende wetenschappelijke kritiek toch binnen een paar jaar massaal omarmd is als ‘pedagogsch verantwoord lesmateriaal’.  Het is het gevolg van het actieve samenwerkingsverband tussen overheid en Telecomindustrie bij de uitrol van een landelijk draadloos netwerk.  Daarbij heeft de overheid haar onafhankelijk controlerende rol in het beschermen van de volksgezondheid verloren. De overheid ontving in 2000 zo’n dikke 7 miljard Euro van de Telecomindustrie in ruil voor het vrijgeven van het luchtruim. Daarbij bedongen de Telecomproviders dat de overheid geen aandacht zou vestigen op de mogelijke negatieve gezondheidseffecten (Straling Ongezond, Zembla 2007 deel 3).  Met deze deal prioriteerde de Nederlandse overheid  het economische belang op korte termijn boven het beschermen van de volksgezondheid op lange termijn. Zij verzuimde het voorzorgsprincipe na te leven zoals dat in de Europese milieuwetgeving omschreven staat. En zij verzuimde haar burgers, in lijn met de oproep van Raad van Europa uit 2011, voor te lichten over de risico’s van draadloze techniek. En hoewel de meerderheid van al het onderzoek naar deze techniek laat zien dat zij leidt tot biologische verstoringen, wijzen de adviesorganen van de Nederlandse overheid deze onderzoeken categorisch af op basis van zelfgeformuleerde criteria van kwaliteit. Hierdoor verdedigen Stichting Kennisplatform Elektromagnetische Velden, De Gezondheidsraad en het Antennebureau tot op de dag van vandaag de onhoudbare stelling  ‘Dat er geen enkele aanwijzing is dat draadloze techniek schade veroorzaakt..’ Zodoende ontstaan er bij de overheid ook geen kritische vragen die de samenwerking met de Telecomindustrie verstoren.

Gebrek aan transparantie

Opvallend is dat de zogenaamde onafhankelijke adviesorganen van de overheid niet de openheid en transparantie bieden als de wetenschappers van het Bio-initiatiefrapport. Waar die laatsten openlijk onderzoekslijsten publiceren, delen de adviesorganen van de overheid slechts haar eigen conclusies met het publiek in zogeheten ‘kennisberichten’. Hoe de overheid tot die kennis gekomen is, valt voor het publiek niet goed te achterhalen. Dus waar burgers de uitspraken van het Bio-initiatiefrapport zelf kunnen toetsen, moet zij de adviesorganen van de overheid op haar woord geloven.

Slecht geïnformeerde keuzes leiden tot ongezond gedrag

In afwezigheid van een zorgzame en beschermende overheid heeft een industrie met expansiedrift scholen met succes kunnen toevoegen aan hun afzetmarkt. Een dikke buit die zij binnengehaald hebben door overheden en scholen het draadloze leren als ‘het leren van de toekomst’ voor te spiegelen.  

In deze situatie maken ouders, scholen, docenten en beleidsmedewerkers al jarenlang onvolledig geïnformeerde en onverantwoordelijke beslissingen ten aanzien van het gebruik van draadloze techniek op school.  Klokkenluider Dr. Barrie Trower is een voormalig microgolf wapenexpert van de Engelse Koninklijke Marine en spioneerde voor de Engelse geheime dienst. Na zijn pensioen waarschuwt hij regeringen overal ter wereld voor de ernstige gezondheidsrisico’s die kinderen lopen door het gebruik van draadloze techniek. Hij noemt het installeren van Wifi in scholen een criminele daad gezien het feit dat de frequentie dezelfde is als het zogenaamde Moscow signal dat in de koude oorlog als wapen ingezet werd om het immuunsysteem van Amerikaans ambassadepersoneel in Moskou op afstand mee te verzwakken. Op deze manier zijn Amerikaanse ambassadeleden en hun gezinnen met succes vermoord. Bij limieten onder de huidige blootstelligslimiet.  Tegenwoordig is dit zelfde signaal een consumentenproduct dat in klaslokalen direct boven de hoofden van kinderen hangt.  Het grote publiek heeft hier geen weet van. En daarom is het nu algemeen geaccepteerd dat kinderen Wifi-routers en zelfs Wifi-versterkers naast hun bed hebben staan en onbekommerd rondlopen met een mobiel tegen hun hoofd en een laptop of tablet op schoot. Telecom reclames tonen dit dagelijks in een sfeer van gezellig familiegeluk. De meeste ouders en docenten en zelfs artsen kennen de risico’s niet en zo wordt kinderen al op jonge leeftijd ongezond gedrag aangeleerd dat aantoonbaar tot gezondheidsschade leidt.  

Afhankelijke media

Helaas functioneren de media hierin niet meer als onafhankelijke waakhond.  Zij werden de afgelopen jaren in toenemende mate afhankelijk van inkomsten via draadloze abonnee’s  en reclame-inkomsten uit de Tech-sector.  Hoewel de wetenschappelijk kritische geluiden over draadloze techniek voortdurend binnekomen bij de landelijke persbureau’s, halen zij sinds 2006 nog maar zelden de landelijke media. De gezamelijke stilte van overheid en media geeft burgers het idee dat het wel okee zal zijn met draadloze techniek. ‘Anders hadden ze er wel iets over gehoord of gelezen’, zo redeneert men niet geheel onlogisch.

Sluipreclame

Het laatste restje wantrouwen onder burgers, ouders, docenten en schooldirecties wordt vakkundig weggepoetst door het bedrijfsleven met professioneel ogende blogs. Zoals dat van Juf Debbie. Het lijkt een persoonlijk blog van een  geëngageerde juf die tussen haar sociaal bewogen artikelen jubelt over de verdiensten van Gynzy Chromebooks en tablets in de klas.  Het is niets meer dan een reclame-tool van Gynzy dat docenten over de drempel helpt bij de aanschaf van draadloze techniek in de klas. Dat Juf Debbie helemaal niet bestaat zal de meeste onschuldige lezers volkomen ontgaan.  

Conclusie en eisen

Technologie is alleen maar slim en duurzaam zo lang zij gezond gebruikt kan worden. Dat is bij draadloze netwerken niet het geval. Het bewijs hiervoor is overvloedig aanwezig. Daarmee is het gebruik ervan op school in strijd met het recht van scholieren op een veilige leeromgeving en de bijzondere zorgplicht die scholen hebben. Bij schadelijke milieufactoren als tabak, alcohol, asbest en hoogspanningsleidingen is de overheid pas in beweging gekomen na een overtuigende hoeveelheid doden. Een onverantwoordelijk en onethisch beleid dat nu zonder voorbehoud wordt losgelaten op schoolgaande kinderen. Daarom eisen wij als ouders dat het voorzorgsprincipe in werking gesteld wordt. Onmiddelijk. Omdat elke dag telt. Onderzoek uit 2015 laat zien dat vrouwtjesratten die dagelijks een kwartier in de buikstreek worden blootgesteld aan het signaal van een mobiele telefoon, na twee weken nog maar de helft van al hun eicellen overhebben. (Bakacak a.o. pubmed 2015)  Wat zegt dat over het risico dat kinderen en docenten op school lopen? Wij willen dat antwoord niet afwachten maar willen verantwoordelijke bestuurders die een totaalverbod invoeren op draadloze technologie op school. Hierbij worden mobieltjes overdag verbannen uit de school en/of in stralingswerende kluisjes bewaard, wordt Wifi op school verboden en zijn scholen verplicht bekabelde netwerken te gebruiken en leerlingen te leren zo veilig mogelijk om te gaan met draadloze technologie. Dit is onze minimale eis. Omdat het de enige manier is waarop scholen de veiligheid en gezondheid van onze leerplichtige kinderen kunnen garanderen. En dat is wel het minste waar zij recht op hebben.   

auteur Wendy Schouten, moeder van vier tieners van 13, 15, 17 en 19