Horen vleeseters zich te verontschuldigen?

Koeien mogen weer naar buiten op de Warmonderhof, opleiding voor biologisch dynamische landbouw en veehouderij (door Rick Sloot fotografie).

Even wat anders. Vleeseten. Horen vleeseters zich onderhand te verontschuldigen voor hun gedrag? Die vraag stelde Wilma Kieskamp Trouw-lezers afgelopen weekend. Mijn korte reactie daarop staat vandaag in Trouw. Bij deze de oorspronkelijke tekst.

Niet de vleeseter dient zich te verontschuldigen voor zijn gedrag maar een overheid die het mogelijk maakt dat haar burgers zichzelf dagelijks voor een prikkie vlees uit de intensieve veehouderij voorschotelen. Al minstens vijftien jaar lang koop ik uitsluitend vlees en zuivel uit de biologisch (dynamische) veehouderij en al die tijd verbaas ik mij er over dat ik hierin een vrije keuze heb. Het bevorderen van het welzijn en de gezondheid van aarde, mens, plant en dier is toch politiek? Net als bij het vliegen en autorijden is het in eerste instantie aan de overheid om haar burgers te begrenzen in hun schadelijke gedrag. We geven onze kinderen toch ook niet de hele dag snoep omdat zij daar zin in hebben? Wanneer men de biologisch dynamische veehouderij tot norm verheft krijgt vlees weer een eerlijke prijs waardoor burgers er vanzelf matiger mee om zullen gaan. Het enige wat daar voor hoeft te gebeuren is dat de overheid weer morele verantwoordelijkheid neemt in plaats van dat zij zich opstelt als een landelijke penningmeester.

Bevallen: Wat als het mis gaat?

Ik ben hard bezig mijn boek Bevallen op eigen kracht drukklaar te krijgen. Over enige tijd verschijnt het bij uitgeverij Nearchus c.v., een antroposofische uitgeverij die vanaf het begin overtuigd was van de waarde van mijn manuscript en zich graag wilde inzetten om dit vernieuwende geluid naar buiten te brengen.

Voordat Nearchus c.v. en ik elkaar hadden gevonden, had ik contact met een aantal grotere commerciële uitgevers. De meesten van hen vonden mijn boek leuk of interessant maar konden er niet goed mee uit de voeten dat ik geen arts of verloskundige was. 'Alles goed en aardig Wendy, maar je bent gewoon maar een vrouw die vier bevallingen heeft doorgemaakt. Op basis daarvan kun je vrouwen toch niet zo maar tips geven over bevallen. Want: wat als het mis gaat? Zodirect wordt het boek nog uit de handel gehaald! Nee, Jomanda-achtige toestanden daar zitten we niet op te wachten.'

De vraag 'Wat als het mis gaat' is natuurlijk heel legitiem en ik pretendeer ook niet dat hij onbelangrijk is maar mijn boek is juist een reactie op de dominantie van die vraag binnen de moderne verloskunde. Het probleem van de moderne verloskunde is namelijk dat er een beetje te veel mensen bezig zijn met de vraag: Wat als het mis gaat? Het gevolg daarvan is de voortschrijdende medicalisering van het normale menselijke proces dat bevallen is waaraan dagelijks duizenden vrouwen en kinderen onnodig lijden.

Met Bevallen op eigen kracht wil ik niet ingaan op de vraag 'Wat als het mis gaat' maar juist op de vraag: 'Wat kunnen wij vrouwen zelf doen om te zorgen dat het goed gaat?' vanuit de overtuiging dat de vraag 'Wat als het misgaat' daardoor minder aan de orde is. Volgt u het nog?

Het is namelijk juist die vraag die de verloskunde uit het oog is verloren en die haar op een dwaalspoor gebracht heeft. En het is juist de ervaringsgerichte gevoelsmatige kennis van vrouwen zelf die haar weer de goede richting op kan krijgen.

Een witte Petrof met gouden letters

Soms verras je jezelf. Dan doe je opeens iets wat je helemaal niet van jezelf verwacht. Zo was ik er van overtuigd dat ik nooit nooit nooit van mijn leven een matwitte jaren-80 piano met gouden letters en gouden pedalen zou kopen. Maar nu heb ik dat toch gedaan. En telkens als ik er naar kijk, denk ik aan Spandau Ballet en de schoudergevulde zusjes Maywood en vraag ik me af wat ik er aan kan doen dat ik daar niet meer aan denk. Een leuk Scandinavisch kleedje er over, kindertekeningen er boven of misschien toch helemaal over laten spuiten?

Hij was niet eens goedkoop die piano. En ik was ook absoluut niet van plan hem te kopen. Maar soms neemt het leven een onverwachte wending. Op een dag kwam mijn pianostemmer langs. Zoals gebruikelijk aten we appeltaart en spraken over Franse filosofen. Toen ik aangaf inmiddels wel aan een betere piano toe te zijn, tipte hij mij een buitenkansje: een prachtige klassieke zwarte Schimmel. Af te halen bij een alleraardigste 82-jarige pianorestaurateur in Den Haag die mij en de kinderen samen met zijn vrouw graag ontving.

Nou vind ik een dergelijke sociale gang van zaken veruit te verkiezen boven lukraak 100 piano's op marktplaats afscrollen dus zette ik mijn kinderen op de warmste herfstdag sinds 1908 in onze bloedhete aircoloze auto en reed naar het centrum van Den Haag. Aan de telefoon had de restaurateur al melding gemaakt van een witte piano die eigenlijk nog beter was dan de zwarte Schimmel maar dat had ik wijselijk genegeerd. Een witte piano, brrrrrr. No way.

Toen we parkeerden kwamen de restaurateur en zijn vrouw al naar buiten om ons de weg te wijzen. We werden hartelijk ontvangen met thee, koude limonade en bonbons. De kinderen namen plaats in grote leren fauteuils en werden overladen met vragen en complimentjes. Onder de indruk van deze onverwacht koninklijke behandeling, stamelden ze aardige dingen terug als:'Wat is het hier mooi opgeruimd' en 'Wat heeft u een mooie gouden spiegel'.

Toen de limonade op was mocht de oudste de piano proberen. 'Als ik u een goed advies mag geven dan zou ik die witte Petrof nemen mevrouw' fluisterde de restaurateur samenzweerderig in mijn oor. 'Njaa, stamelde ik, ik weet niet' naarstig op zoek naar een excuus om onder die witte uit te komen. Toen begon mijn zoon op de witte te spelen, een vrolijk snel deuntje over een Olga aan de Wolga dat hij pas op school geleerd had. De restaurateur en zijn vrouw keken geamuseerd toe hoe hij de hele melodie uit zijn hoofd speelde en er lekker op los improviseerde. Ik moest inderdaad toegeven dat de piano een mooie warme klank had. Daarna liep mijn zoon naar de zwarte Schimmel en begon aan een soort medley van Rod Stewart. Tot mijn schrik klonk deze piano een stuk scheller en onvriendelijker dan de witte Petrof. O wat erg, ik zat klem. Wat moest ik doen? En die zwarte Schimmel had ook nog van die mooie klassiek gebogen pootjes met bijbehorende kruk terwijl de schuine belijning van het onderstel van die witte me deed denken aan een platenhoes van Duran Duran.

Bij het afscheid sprak ik veilig af om één en ander eerst nog even met mijn man te overleggen. Maar tot mijn eigen stomme verbazing besloot ik op hetzelfde moment om de lelijke witte piano te kopen. Waarom in hemelsnaam? Ik weet het niet. Omdat mijn pianostemmer zo aardig en betrouwbaar is en omdat die mensen zo ontzettend aardig waren tegen mij en de kinderen en omdat het geluid van die piano zo warm en vriendelijk is. En omdat ik hecht aan een menselijke natuurlijke gang van zaken. En omdat ik graag geloof dat sommige dingen onvermijdelijk zijn. Zoals een witte Petrof met gouden letters.