Een witte Petrof met gouden letters

Soms verras je jezelf. Dan doe je opeens iets wat je helemaal niet van jezelf verwacht. Zo was ik er van overtuigd dat ik nooit nooit nooit van mijn leven een matwitte jaren-80 piano met gouden letters en gouden pedalen zou kopen. Maar nu heb ik dat toch gedaan. En telkens als ik er naar kijk, denk ik aan Spandau Ballet en de schoudergevulde zusjes Maywood en vraag ik me af wat ik er aan kan doen dat ik daar niet meer aan denk. Een leuk Scandinavisch kleedje er over, kindertekeningen er boven of misschien toch helemaal over laten spuiten?

Hij was niet eens goedkoop die piano. En ik was ook absoluut niet van plan hem te kopen. Maar soms neemt het leven een onverwachte wending. Op een dag kwam mijn pianostemmer langs. Zoals gebruikelijk aten we appeltaart en spraken over Franse filosofen. Toen ik aangaf inmiddels wel aan een betere piano toe te zijn, tipte hij mij een buitenkansje: een prachtige klassieke zwarte Schimmel. Af te halen bij een alleraardigste 82-jarige pianorestaurateur in Den Haag die mij en de kinderen samen met zijn vrouw graag ontving.

Nou vind ik een dergelijke sociale gang van zaken veruit te verkiezen boven lukraak 100 piano's op marktplaats afscrollen dus zette ik mijn kinderen op de warmste herfstdag sinds 1908 in onze bloedhete aircoloze auto en reed naar het centrum van Den Haag. Aan de telefoon had de restaurateur al melding gemaakt van een witte piano die eigenlijk nog beter was dan de zwarte Schimmel maar dat had ik wijselijk genegeerd. Een witte piano, brrrrrr. No way.

Toen we parkeerden kwamen de restaurateur en zijn vrouw al naar buiten om ons de weg te wijzen. We werden hartelijk ontvangen met thee, koude limonade en bonbons. De kinderen namen plaats in grote leren fauteuils en werden overladen met vragen en complimentjes. Onder de indruk van deze onverwacht koninklijke behandeling, stamelden ze aardige dingen terug als:'Wat is het hier mooi opgeruimd' en 'Wat heeft u een mooie gouden spiegel'.

Toen de limonade op was mocht de oudste de piano proberen. 'Als ik u een goed advies mag geven dan zou ik die witte Petrof nemen mevrouw' fluisterde de restaurateur samenzweerderig in mijn oor. 'Njaa, stamelde ik, ik weet niet' naarstig op zoek naar een excuus om onder die witte uit te komen. Toen begon mijn zoon op de witte te spelen, een vrolijk snel deuntje over een Olga aan de Wolga dat hij pas op school geleerd had. De restaurateur en zijn vrouw keken geamuseerd toe hoe hij de hele melodie uit zijn hoofd speelde en er lekker op los improviseerde. Ik moest inderdaad toegeven dat de piano een mooie warme klank had. Daarna liep mijn zoon naar de zwarte Schimmel en begon aan een soort medley van Rod Stewart. Tot mijn schrik klonk deze piano een stuk scheller en onvriendelijker dan de witte Petrof. O wat erg, ik zat klem. Wat moest ik doen? En die zwarte Schimmel had ook nog van die mooie klassiek gebogen pootjes met bijbehorende kruk terwijl de schuine belijning van het onderstel van die witte me deed denken aan een platenhoes van Duran Duran.

Bij het afscheid sprak ik veilig af om één en ander eerst nog even met mijn man te overleggen. Maar tot mijn eigen stomme verbazing besloot ik op hetzelfde moment om de lelijke witte piano te kopen. Waarom in hemelsnaam? Ik weet het niet. Omdat mijn pianostemmer zo aardig en betrouwbaar is en omdat die mensen zo ontzettend aardig waren tegen mij en de kinderen en omdat het geluid van die piano zo warm en vriendelijk is. En omdat ik hecht aan een menselijke natuurlijke gang van zaken. En omdat ik graag geloof dat sommige dingen onvermijdelijk zijn. Zoals een witte Petrof met gouden letters.